Hayat bazen çok uzun gelir, sanki zaman durmuş, rıhtıma demir atmış gemi gibi. Bazende akan çağlayanlar gibi akıp gider, tutamayız. Farkına bile varmadan elimizde ki sermaye biter gider. Afallarız birden bitti mi? diye.Yolculuk hiç başlamamış gibi gelir. Oysa seneler akıp gitmiştir, gençlik bitmiştir bile.

Zaten dünyaya gelmemizde, gitmemizde bu uzun yolun sadece bir kısmı, bir bölümü değil mi?

Ruhlar âleminden, anne rahminden, dünyadan, kabirden, ahirete doğru yol alan yolcular değil miyiz her birimiz?

Sadece bazılarımızın yolu daha uzun, bazılarımızın ise daha kısa, neticede hepimiz aynı yolun yolcularıyız. İneceğimiz duraklar farklı olsa da, bazılarımız Cenneti kazanırken, bazılarımız Cehenneme gitmeyecek mi?

Niye bu yolculuğu yapıyoruz, hem de mecburi askerlik gibi, askere gitmenin ve terhisin mecburi olduğu gibi. Kurallar, yasaklar ve yapmamız gereken görevler olduğu gibi.

Askere giden birisi ben tezkeremi almayacağım burada devamlı kalacağım, dese de durdurmazlar, hadi evine derler. İşte bu dünyayı acıları, tatlılarıyla beraber çok seviyoruz. Fakat ecel geldiği zaman tezkeremizi alıp ahirete intikal edeceğiz, bir saniye bile fazladan duramayız.

Aslında terhis olmak, vazifeden paydos ve mükafat zamanı olduğu için gülerek gitmemiz gerekmez mi? Tabi ki vazifelerimizi tam yapmaya gayret edenlerden olduysak.

Yoksa, şeytan ve nefsin oyunlarına geldiysek, o zaman durumumuz zora girer. Hep denir ya 'benim kalbim temiz' denir de vazifeler ihmal edilir. Düşünmeyiz ki kalpler ne ile temizlenir, temiz kalır? Ecel gelip de 'vakit tamam' dediği zaman uyanır, fakat son pişmanlık neye yarar, iş işten geçmiştir.

Eğer kalp temizliği vazife yapmamayı gerektirse idi, ismet sahibi olan peygamberler, getirdikleri hükümlerle amel ederler miydi?

Bunları niye söylüyorum? Belki uyanmamıza vesile olur, hatalarımızdan dönelim diye. Dünya sayfası kapandıktan sonra hiç bir pişmanlık fayda vermeyecek onun için, başta kendime söylüyorum sesli düşünüyorum. İsteyen istifade eder. Ömür sermayesi bitmeden, iflas bayrağını çekmeden, uyanalım inşallah.

Daha güzel, daha mutlu yarınlarda buluşmak ümidiyle.