Hani bir laf vardır ya ''Hatır için çiğ tavuk yenir'' diye. Bu söz üzerinde biraz duralım, biraz tahlil edelim beraberce.Verdiği en büyük mesaj, sevdiklerimizi mutlu etmek var, elbette ki. Sevdiklerimiz için yapabileceklerimiz, neler acaba? Sınırları nereye kadar, bir sınır olmalı mı? Şeklinde birçok soru aklımıza geliyor.

Bu sorunun cevabı elbete ki tek ve değişmez değil. Hepimiz farklı mizaçlarda olduğumuz gibi bu sorunun cevabı da farklılıklar arz edecek.

Yaptığımız fedakârlıklar, bizi ne kadar zorlayacak, zorlamamalı mı? Yukarıda da söylediğimiz gibi sınırsız bir fedakârlık, düşünülemez. elbetteki sınırları olmalı, bu sınırları da kendimiz koymalıyız ki kişiliğimizi oluşturalım.

Belirleyeceğimiz en birinci sınır helâl, haram sınırıdır. Daha sonra kapasitemizin farkına varmak ona göre davranmaktır. Bizi sarsacak, kişiliğimizi bozacak davranışlardan sakınmalıyız.

Sınırsız bir hoş görü elbette ki olmaz ve olmamalı, bu bizi hem yorar, hemde zamanla kişiliğimizi kaybetmemize yol açar. Onun için bu konuda çok dikkatli olmalıyız.

Kişilik ve karakterimize zarar vermeden, ölçülerini kendimizin belirlediği fedakârlıklar yapabiliriz. Dikkatli olmak kaydıyla. Bazı insanlar bu durumu kötüye kullanabilirler, hatır için bazı şeyleri yapabiliriz, fakat dümeni teslim etmeden, teslim olmadan.

Herkesin görüşleri, bakış açıları elbette ki faklı olacak. Bu faklılıklar bize, kültürümüze zenginlik katar, Bizim kişilik ve karakterimiz sağlam zemine oturduktan sonra telaş edecek bir durum olmaz. Bu demek değil ki yeniliklere kendimizi kapatalım, bağnaz olalım. Yenilikleri kendi potamızda eritelim, bünyemize uyuyorsa, bizi sıkıntıya sokmayacaksa, hazmedebiliyorsak ondan sonra kabul etmeliyiz, hatır için değil.

Rabbim bizleri iyi niyetli insanlarla karşılaştırsın, kötülerin ve kötülüklerin şerrinden korusun. Amin.