İnsan kendine verilen ömür sermayesiyle, hem bu dünyasına gerekli olan şeyler için, hem de ahireti için çalışır ve çalışmalı. Nasıl tek kanatlı kuş uçamazsa, hedefine varamazsa, insan da tek dünya ya da tek ahiret bakış açısıyla yaşayamaz.

Bugün ölecekmiş gibi ahirete, hiç ölmeyecekmiş gibi  dünyaya çalış, diyen de, bize bu ikazı yapmıyor mu?

İnsan kabiliyetleri itibarıyla esfel-i safilînden (Cehennemin en alt derecesine) âlâ-yı illiyîne (Cennetin en yüksek derecesine) kadar mertebelere inebilir, çıkabilir bir şekilde yaratılmış. Bize düşen; verilen bu kabiliyet, meziyet, seciye her ne dersek diyelim, iyiye doğruya kanalize etmemiz gerekiyor. Tabiî ki aşağılara düşmek istemiyorsak.

Bizim nefsimizle yaptığımız mücadele en büyük mücadelemizdir. Sonunda kazanmakta var kaybetmekte.

Nefsimizin avukatlığını yapmadan, yanlış yaptığımızın da farkına varmak, birini kırdıysak özür dilemek gibi.

Rabbimize karşı bir hata yaptıysak da  af dilemek erdemdir . Hatasız kul olmaz.