Epey zamandır elime kalem almadım, özlemişim. Hasretle sarılmışım, ne de hoşsun. Ne de güzel kâğıtla, kalem aşkı bu. Boş sayfalar bir bir dolar dilinle ifade edemediklerin, itirazsız, amasız, fakatsız. Ne istersen onu yazar. Senin emrine amade olur, diz çöker. İyi yazarsan da, kötü yazarsan da artık o sana kalmış.

Aslında ruhunun aynası oluverir, farkında olmadan açık denizlerde gezdirir, nefes aldırır, ya da sıkıntılar içine daldırıverir.

Dedik ya ruhun aynası oluverir kâğıt ve kalem . Kâğıt ve kalem kardeşliğinden ne de güzel eserler çıkar. Sahibi ebediyete intikal etse de. Eserleri onun adına dünya durdukça bâki kalır.

Zaten insanın çabası bu değil mi, unutulmamak, iyi bir şekilde yâd edilmek. Onun için değil midir nice fedakarlıklara katlanılmak? Çoğu zaman, sevdiklerine bile vakit ayırmazken, eserleri için vakitler bol bol harcanıverir. Beğenilmez, yırtılır bir daha, bir daha yazılır, hiç usanmadan.

İşte en büyük püf noktası burada başlıyor. Dengede götürmek, kalıcı eser vermenin peşinde koştururken, sevdiklerimizi ihmal etmemeliyiz ki: Onların hayır dualarını alalım ve de güzel eserler verelim.Verdiğimiz o eserler sadece bu dünyada değil ahirette de bizi kurtaracak eserler olsun.Ya Rabbi, zamanımı boşa harcamadım senin rızan yolunda eserler verdim, diyebilmeliyiz.

Bu dünyanın şanı şöhreti için yazılan eserler, ateş böceği gibi kısacık bir parlamadan sonra kararır.

"Ahirette seni kurtaracak bir eserin olmadığı takdirde, fani dünyada bıraktığın eserlere kıymet verme." diyen Üstadım, ne güzel demiş ve bütün söylemek istediğime son noktayı koymuş.
                                                             
30 .07.2018
Yeni Foça