Allah, hiç kimseyi hayatın hangi safhasında olursa olsun yalnız bırakmasın. Evinde hayat arkadaşı çocukları olsun. En azından arayanı soranı, onun için endişe duyanı olsun.

Kimsesiz bırakılmak, bir annenin evladına yapabileceği en kötü bir şey. Ölüm olmadıktan sonra evladından vazgeçmemek, onun için çabalamak, dünyanın en güzel hareketidir. İnsan ne kadar da büyüse bir anneye, seven bir yüreğe muhtaç. İnsan hiç evladından vazgeçer mi, kim bilir ne acılar sıkıntılar çekmiştir, diyeceksiniz. Hiçbir sıkıntı başımızda ebedi kalmaz, o zaman geçince arayalım bari.

Diyeceğim o ki bizim hatalarımızın günahını o küçücük omuzlara yüklemeyelim. Evlatlarımızdan vazgeçmeyelim. Tavuk bile yavrusunu korumak için aslana saldırır, ölür ama aslana yem etmez yavrusunu.

Sokaklarda bir başına kimsesiz kalmış çocuklar, iç acıtıcı dramlar yaşıyorlar. Elbette devletimiz sahip çıkıyor, kucak açıyor, yine de bazı kimsesizler kötü niyetli insanların tuzağına düşüyor, hırsız oluyor, dilenci oluyor.

Kadına şiddetti önlemek için nasıl ki panik butonu uygulaması varsa, buna benzer bir uygulama ile gördüğümüz yerde haber vermek ve kötülerin elinden kimsesizleri kurtarmak mümkün olur mu? Bilmiyorum bu kanayan yaramızın artık durdurulması gerekiyor ,yoksa toplumumuzun başına daha büyük yaralar açılması durumu söz konusu.

O çocuklarımızın anne özlemi, aile özlemi, kaç yaşına gelirse gelsin hafiflemiyor. Bir çare düşünülmeli. TV ekranına çıkmak her birisine nasip olmuyor, onun için kapsamlı ve kapsayıcı bir çözüm bulunmalı. Bu konuda çalışılmalı.

Örneğin, kimsesizlerden oluşan DNA veri bankası oluşturulmalı. Evladını bir şekilde kaybedenler oraya başvurmalı, kimsesizler, gereksiz umutlandırılmadan netice çıkınca ulaşılmalı. Tabiki bu uygulama devletin kontrolünde olmalı, yoksa kaş yapalım derken göz çıkartmayalım.

Daha başka daha güzel öneriler olacaktır hiç şüphesiz. Toplum olarak duyarlı olmak ve hiçbir ferdimizden vazgeçmeden onların vatana iyi birer birey olması için çabalayalım.

Mutluluk hep beraber olursa güzel olur, anlamlı olur. Kimsesizlerin ağladığı bir toplumda, gerçek mutluluk yakalanabilir mi? Evet birçok problemlerimiz var, bunun farkındayım. Bugün kimsesizlerin kimsesi olabilir miyiz? Sevdiklerine kavuşturabilir miyiz, diye bir zihin jimnastiği yaptık. Niyetimiz hayır sonucu da hayır olur inşallah.

Her zamanki duamızla bitirelim. Yarınlarımız bugünlerimizden daha mutlu, huzurlu, sağlıklı olması duası ile.