Sevdiklerin seni olur olmaz üzüyorsa, bil ki hak ettiğinden fazla sevdiğin içindir. Kaçan kovalanır mantığı burada da geçerli. İnsan bir türlü elindeki değerlerin kıymetini bilmez, ta ki onu kaybedene kadar.

Kaybettikten sonra anlaşılan değer, onu tekrar kazanmaya yeter mi? Bilinmez. Kişiye ve zaman ve hadiselere göre şekillenir.

Diyeceğim o ki hayat sandığımız kadar uzun değil. Bunu bilelim ve sevdiklerimize değer vermeyi onları kaybetmeden bilelim ki hayat güzelleşsin, kolaylaşsın. Her geçen zaman bizi bir adım daha ayrılığa, ölüme yaklaştırırken aklımızı başımıza almalıyız. Zaman bittikten sonra telafisi mümkün değil. İşin en bilinmez yanı da elimizde ne kadar kaldı, bilemeyiz yaşayacağımız zamanı.

Hayat elbette ki toz pembe değil. İnişler çıkışlar olacak ki imtihan hükmünü icra etsin, yoksa imtihan nasıl belirleyecekti, yanlışla doğru, iyi ile kötü farkını.

Hayatın gel gitleri içinde yolumuzu pusulamızı şaşırmadan devam edebilmek en güzeli olsa gerek.

Her yeni gün yeni fırsatlar sunduğu gibi, zorlukları da beraberinde getiriyor. Bununla insan oğlu son nefesine kadar sınanmaya devam ediyor.

Fırsat varken, hâlâ nefes alıyorken sevdiklerimizi ihmal etmeyelim. Her ne gerekçe ile olursa olsun. Son pişmanlıkların fayda vermediği bir dünyada yaşıyoruz.

Rabbim imtihanımızı kolay eyle. Kaldıramayacağımız yükler verme. Bizleri affet, mağfiret et ve yadım et. Yarınlarımızın bugünlerimizden daha huzurlu, mutlu, sevgi dolu olması duası ile.

Her kimi seviyorsak da Allah için sevelim vesselam.