Duruyorum bir sokak başında
Kaldırımların tam ortasında.
Güpegündüz, her yer aydınlık
Olsa da, geçenler çarpıyor bana.

Hiç durmadan yürüyorlar,
Bir koşuşturma içinde,
Özür bile dilemeden,
Yalnızım kalabalıklarda.

Herkes bana yabancı,
Belki de ben onlara.
Yapa yalnız içim üşüyor,
Kaldırımların ortasında.

Yürüyorum telaşsız, kararsız!
Ayağım takılıyor, kaldırımda,
Seriliyorum yere upuzun,
Kimse yok, yine yalnızım.

Üstüm başım toz toprak;
Geçenler aldırmıyor, bak!
Yavaşça doğruluyorum,
Kaldırımlar, elimden tutarak.

Anlıyorum, bana dostmuş,
Bu soğuk kirli kaldırımlar.
Annemin kucağı gibi sıcak
Bir dost gibi sarıldılar.

Gözlerimden birkaç damla yaş
Düşerken soğuk kaldırımlara.
Yanımdan geçenler, insan mı?
Bu nasıl iş, anlamadım hâlâ