Sanırım Harun Reşit’le, Behlül Dânâ’yı duymuşunuzdur. Burada bir hikâyesini paylaşmak istedim.

Hikâye şöyle: Bir gün Harun Reşit dolaşırken, evinin önünde Dânâ 'nın, yere ev resmi çizdiğini görür. Ne yaptığını sorar, o da ev sattığını, söyler ve “Satın alır mısın?”, diye sorar. Harun Reşit, böyle bir şeyin mümkün olmadığını bilir ve kabul etmez. Pencereden izleyen karısı, Dânâ söylüyorsa bir bildiği ve hikmeti vardır, diye düşünerek, “Kaça satıyorsun?”, diye seslenir. “Bir kuruşa”, diye karşılık verir. Bunun üzerine pencereden bir kuruşu atar ve Dânâ, “Hayırlı olsun hanımım, eviniz.”, der. Gece olup herkes uyur, Sultan, rüyasında çok güzel bir köşkün önündedir ve sahibini sorar. Bir ses, “Bu köşk hanımınızın”, der. Heyecan içinde uyanan Sultan, Dânâ’ nın bir kuruşa sattığı köşkten kendisinin de almak istediğini ertesi gün söyler. Fakat rüyasından bahsetmez. “Dânâ, ben de dün sattığın evden almak isterim, kaç lira?”, diye sorar. Dânâ, “Elli bin altın”, der. “Daha dün bir kuruşa sattın, bugün neden bu kadar diyorsun?”, deyince, “Hanımınız görmeden aldı, sen gördükten sonra almak istiyorsun da ondan.”, der.

Müslüman, işittiğine iman eder, kafir gözünün gördüğüne iman eder. Gerçekten de iman esaslarını bir düşünecek olursak hepsine işittik, iman ettik, değil mi? İman sırrı da burada saklı olsa gerek. Görse idik o zaman herkes iman ederdi zaten. İmtihanın ehemmiyeti kalmazdı.

Bizler de hayatımızı şöyle bir gözden geçirmemiz gerekiyor ki yanlışlara düşmeyelim. Hatalarımız varsa, tövbe ile tekrar doğruyu bulalım. Hatada ısrar etmek bize yakışmaz ve bizleri helâkete sürükler.

Zamanımız yöneticilerinin yanında da, onları yanlışa düşmeden uyaran yardımcılarının olması ne de iyi olurdu. Dünyevi makam ve mevkilerin aldatıcı güzelliği inşaallah bizleri yanlışlara düşürmez.

Koronanın gölgesi altında bunalan ruhlarımızın bir nebze değişik bir nefes alması dileği ve daha mutlu, huzurlu, sağlıklı yarınlarda buluşmak ümidi ile.